Dzień, w którym Ameryka stała się zombie

1.

Ciche ogrody, pola, gaje… porzucone pojazdy na asfalcie. Domy, które wyglądają samotnie, gdy zasłony są szczelnie zaciągnięte. Przerażające stacje benzynowe… Czterech dziennikarzy z sercem na twarzy przechodzi przez to dziwne pustkowie. Jakby coś mogło się wydarzyć w każdej chwili, coś mogło rzucić się na nich z dowolnego miejsca i w każdej chwili.

Coś już się wydarzyło. Wybuchła wojna. Rzucano przedmiotami, cięto, wysuwano pazury, ludzie skakali sobie do gardeł, ludzie umierali. Nie wiadomo, czy ocaleni żyją. To jest wojna domowa. Każda śmierć przecina kraj na pół. Każdy pocisk zadaje podwójne obrażenia.

Czterech dziennikarzy podróżuje z Nowego Jorku do Waszyngtonu. Przeglądanie Map Google zajmuje pięć godzin. Ale to zajmie kilka dni. Tak jak są leady, tak i są linie; Trzeba poszerzać drogę, korzystać z objazdów, zwalniać, a czasem i przyspieszać. Ale jak dostać się do stolicy?

Jeśli mogą przyjechać. Jeśli uda im się przetrwać to, co spotkają na drodze…

2.

Zanim spotkamy się na trasie…

W najbliższy weekend będziemy więcej mówić o wojnie domowej, której scenariuszem i reżyserią zajął się Brytyjczyk Alex Garland. Film, w którym występują Kirsten Dunst i Wagner Maura jako korespondentki wojenne, zasługuje na dyskusję przede wszystkim dlatego, że jest dobrze nakręcony, dobrze zagrany i moim zdaniem dobrze napisany, ale to film. Wojna domowa, która wybuchła na amerykańskiej ziemi, byłaby tematem rozmów poza kinem.

Streszczę fabułę filmu w kilku zdaniach. Siły federalne w stolicy Waszyngtonu walczą z Konfederacją Kalifornijsko-Teksasską z jednej strony i Unią Florydzką z drugiej, ale dlaczego walczą, jak długo walczą, kiedy jest czas i kto ma rację? Czy ktoś jest w porządku? Nie znamy takich rzeczy. Wiemy jednak, że głównie wschodnie wybrzeże i Ameryka Południowa były w stanie wojny; a w innych częściach kraju znaczna część siedziała i patrzyła. W miarę postępów w filmie dowiadujemy się także, że obecny prezydent służył przez bezprecedensowe trzy kadencje i rozwiązał FBI. Jest to więc prezydent o tendencjach autorytarnych, ale jego partia nie jest jasna. Nie jest jasne, jak stany Teksas i Kalifornia były tak nie do pogodzenia, że ​​zjednoczyły się pod amerykańską flagą z dwiema gwiazdkami. Zasadniczo wiemy jedno: trwa wojna domowa, Ameryka jest skazana na zagładę; W miastach na drogach nie ma żadnej władzy; Ludzie bronią się grupowo lub indywidualnie. W wielu przypadkach radzą sobie sami.

Wróćmy teraz do tego, co czwórka dziennikarzy spotkała na drodze.

Kto jest w drodze? Zombie…

Nie prawdziwe zombie. Ludzie podobni do zombie i ci, którzy przed nimi uciekają, i ci, którzy się ukrywają… dzień i noc, wszyscy się ukrywają, chronią, obserwują i szpiegują. Każdy podaje swoje własne uzasadnienie; Każdy pali wiek i suchość. Niektórzy z nich od początku chcieli wylać łzy wieku i robili, co mogli, podczas wojny domowej.

Wojna między obywatelem a obywatelem całkowicie zatarła już zatarte granice; Dało nową siłę oportunizmowi, rasizmowi, dyskryminacji, lokalizmowi, regionalizmowi i ksenofobii. Zabójca został nowym szeryfem miasta. Ci, którzy chwycili za broń, wkrótce stali się wojownikami. Zombi. Zajął stanowisko, aby strzelać do każdego, kto nosi broń i grzebać przechodniów w masowych grobach.

To życie widzimy przez kamery legendarnego fotografa wojennego Lee (w tej roli Dunst) i początkującego fotografa Jessego (w tej roli młoda Kaylee Spaney). Zdjęcia, które robią, są bardzo realne… fotografie zombie i zombie. Fotografie z wojny secesyjnej.

Kto jeszcze jest w drodze? Są ludzie uciekający przed zombie… młodzi, dzieci, starzy, kobiety pozostające ze sobą, nowo bezdomni, nowi bez miast, nowi bez wsi… słabi, niechętni, nieprzygotowani, upośledzeni, którzy zostaną wciągnięci na front wojny domowej… słabi ludzie wciąż są w każdych okolicznościach. Przychodzą sobie z pomocą i nakładają się na siebie. Nie wiadomo, czy przeżyją, jeśli wojna się nie skończy.

Kto jeszcze jest w drodze? Są gracze, którzy zgubili drogę, czas i kierunek. Geografia jest tak duża, ludzie są tak podobni… nie ma już znaczenia, kto do kogo strzela. To jest jak gra wideo. Musisz po prostu przetrwać. Oni czekają. Strzelają. Już ich to nie obchodzi.

Odchodzą z życia jako fotografia w reporterskich aparatach. Artykuł w gazecie jako numer. było nazwisko w notatkach dziennikarzy.

3.

Wojna secesyjna to film publicystyczny. Dlatego darzę go taką sympatią. To nie tylko film publicystyczny, to także film prodziennikarski. Nowi czy starsi, ciekawi czy mądrzy, wszyscy są dobrymi postaciami. Chcą zajmować się dziennikarstwem, chcą być widziani.

Scenarzysta i reżyser Garland powiedział w kilku wywiadach, że „byli ludzie, którzy sprzeciwiali się temu, że umieściłem dziennikarzy w centrum filmu”. mówi. Powiedzieli mi: „Ludzie nienawidzą dziennikarzy, nie wkładajcie ich do filmów”. Myślę, że tutaj jest poważny problem. Jaka jest różnica między powiedzeniem „nienawidzę dziennikarzy” a „nienawidzę lekarzy”? Potrzebujecie lekarzy. Nie ma znaczenia, czy ich kochasz, czy nie, potrzebujesz także dziennikarzy; Ponieważ mają władzę kontrolowania rządu.

Garland ma rację, ale nie sądzę, żeby mógł pomyśleć o tym inaczej. Ponieważ jej ojcem był Nicholas Garland, rysownik polityczny dla Daily Telegraph. Jego ojciec chrzestny był korespondentem wojennym. Dzieciństwo spędził przy biurku dziennikarzy. Przyzwyczaił się do tej perspektywy. Uważa, że ​​spojrzenie na dziennikarzy zostało bardzo zniekształcone: „Panuje nieufność do tego zawodu. Przyczyny są złożone. Jednym z powodów są politycy, którzy boją się prasy i dlatego ją dławią; Jednym z powodów jest to, że gazety polegają na dochodach z reklam, aby dmuchać w rogi reklamodawcom. Dziennikarstwo nie jest jednak luksusem. Jeśli zniknie całkowicie, będzie duży problem. Nie tak jak dziesięć lat później. Teraz…”

tak teraz…

Podobnie jak „teraz” filmu. To jedno z najważniejszych pytań dotyczących „Wojny secesyjnej”. Kiedy planowany jest ten film? Odpowiedź: Dzieje się to dzisiaj.

Film o alternatywnej rzeczywistości „Everything Everywhere All At Once” zdobył w zeszłym roku Oscary. Zgodnie z logiką filmu, dziś w równoległym wszechświecie toczy się w Ameryce wojna domowa. Nalot zwolenników Trumpa na Senat 6 stycznia 2021 r. mógł przerodzić się w wojnę domową. Dlaczego nie? Cała ta polaryzacja, ten bezpiecznik, ten proch i cała ta broń, dlaczego nie? Czy wojny toczy się z ważniejszych powodów? Tak jest nie tylko w Ameryce, ale na całym świecie.

Mówi fotoreporterka Kirsten Dunst, która gra w filmie Kirsten Dunst: „Myślałam, że wysyłam do domu ostrzeżenie z każdej strefy działań wojennych, którą przeżyłam: «Nie rób tego»”

Oto uwaga ku przestrodze. Nie tylko w Ameryce, ale w każdym miejscu na świecie. Ty też tego nie rób.

PS: Bardzo podobała mi się Kirsten Dunst w tym filmie. Myślę, że dzięki prostemu i dyskretnemu występowi wielokrotnie zwielokrotnił charyzmę napisanej dla niego postaci.

PS2: To mógł być bardzo „męski” film. Wielu reżyserów robi to samo. Choć w dziennikarstwie wojennym rzadko zdarza się pisać zarówno profesjonalną fotoreporterkę, jak i nowicjuszkę w rolach kobiecych, myślę, że obie oddają ducha czasu i dodają filmowi dodatkowej warstwy.