„Mroczne” wynalazki: spowodowały miliony zgonów

Wynalazki i odkrycia naukowców mają na ogół na celu poprawę jakości życia ludzkości i przyczynienie się do jego postępu. Jednak niektórzy naukowcy powiązali swoje odkrycia z długoterminowymi szkodliwymi skutkami. Czasami wynalazki te wyrządzają ludzkości poważne szkody z powodu zanieczyszczenia środowiska, problemów zdrowotnych lub skutków społecznych. Oto naukowcy, którzy swoimi odkryciami pozostawili negatywny ślad w historii świata…

Początek wojny nuklearnej: Robert Oppenheimer

Wiele osób słyszało nazwisko Oppenheimera, a jego życie było ostatnio filmowane, zwłaszcza w kinie. Julius Robert Oppenheimer, dziecko niemieckiej rodziny żydowskiej, urodził się 22 kwietnia 1904 roku w Nowym Jorku, daleko od swojego kraju. Robert, którego ojciec był importerem tekstyliów, a matka malarką, rozpoczął naukę w Szkole Przygotowawczej Alcuin, by w 1911 r. przenieść się do Szkoły Żydowskiego Towarzystwa Kulturalnego. Nauczywszy się w domu języka niemieckiego i jidysz (języka żydowskiego) przed szkołą, Oppenheimer rozpoczął naukę języka angielskiego i francuskiego w trakcie swojej kariery szkolnej. Przekształcił tę pasję w zajęcie zawodowe, studiując dzieła literackie tych języków. Połączył naukę w trzeciej i czwartej klasie w jeden rok, pomijając drugą połowę ósmej klasy i w wieku 18 lat ukończył szkołę średnią w Harvard College. Oppenheimerowi, który wówczas zapisał się na Uniwersytet Harvarda, doradzono, aby wybrał historię, literaturę, fizykę, matematykę lub chemię, porzucił dziedzinę chemii, w której się specjalizował i wybrał fizykę. Po studiach wyjechał do Cambridge, aby studiować zaawansowaną fizykę, ale zdał sobie sprawę, że laboratorium nie jest dla niego i zainteresował się fizyką teoretyczną. Projekt Manhattan, realizowany w 1942 roku pod kierownictwem Roberta Oppenheimera, miał na celu zapobieganie i odstraszanie hitlerowskich Niemiec, które od początku II wojny światowej próbowały opracować bombę atomową. W ramach tego projektu zatrudniono 130 tys. osób i przekazano około 2 miliardy dolarów amerykańskich. Obecna równowartość tego budżetu wynosi 26 miliardów dolarów. Był obecny podczas testu Trinity pierwszej bomby atomowej 16 lipca 1945 r., a po tym udanym teście bomba atomowa została zrzucona w sierpniu na Hiroszimę i Nagasaki. Julius Robert Oppenheimer nazywany jest „ojcem bomby atomowej” i był trzykrotnie nominowany do Nagrody Nobla w latach 1946, 1951 i 1967, ale nie wygrał.

Ojciec wojny chemicznej: Fritz Haber

Fritz Haber urodził się 9 grudnia 1868 roku we Wrocławiu w Niemczech jako syn kupca Siegfrieda Habera w jednej z najstarszych rodzin miasta. Do szkoły uczęszczał do Szkoły Klasycznej św. Elżbiety we Wrocławiu, gdzie przeprowadzał wiele eksperymentów chemicznych. W latach 1886-1891 studiował chemię u Bunsena na Uniwersytecie w Heidelbergu, u AW Hoffmanna na Uniwersytecie w Berlinie i u Liebermanna w Szkole Technicznej w Charlottenburgu. W 1896 r. Haber otrzymał tytuł privétozent za rozprawę dotyczącą badań eksperymentalnych rozkładu i spalania węglowodorów, a w 1906 r. został mianowany profesorem chemii fizycznej i elektrochemii oraz dyrektorem instytutu założonego w Karlsruhe. Amoniak to cząsteczka zawierająca trzy atomy wodoru i jeden atom azotu. Chociaż wodór i azot występowały w dużych ilościach, na początku XX wieku nie znano łatwego sposobu połączenia ich w amoniak. Fritz Haber i przedsiębiorca Karl Bosch dosłownie zmienili świat, gdy odkryli, jak na skalę przemysłową produkować amoniak, który można wykorzystać do produkcji zarówno nawozów, jak i materiałów wybuchowych. Znaczna część światowej populacji jest zawdzięczana Haberowi: bez tak zwanego „procesu Habera-Boscha” nie można byłoby wyprodukować ponad pięciuset milionów ton nawozów syntetycznych rocznie, aby wyżywić miliardy ludzi. Dzięki tej metodzie w ciągu stulecia liczba ludzi na planecie wzrosła ponad pięciokrotnie. Powtórzę: Miliardy ludzi zawdzięczają życie Fritzowi Haberowi, który wpadł na pomysł, aby zamienić „powietrze w chleb”! Jako patriotyczny Niemiec Haber pracował również pilnie nad wojskowymi zastosowaniami chemii. Niemcy, które potrafiły produkować amoniak, były w stanie zaspokoić swoje potrzeby wybuchowe, mimo że nie miały dostępu do surowców naturalnych kontrolowanych przez wroga. Ale to, co umieściło Habera na ciemnych kartach historii, to fakt, że sprowadził na ludzkość plagę tak zwanej „broni chemicznej”. Użycie chloru i innych trujących gazów podczas I wojny światowej było wynikiem badań prowadzonych pod kierunkiem Habera. W tym czasie broń chemiczna dotknęła ponad 100 tysięcy i ponad 1 milion osób. 1 maja 1915 roku Haber wydał w swojej posiadłości przyjęcie, aby uczcić „zwycięstwo” pierwszego ataku „chmury chloru” i awans na kapitana. Tej nocy Clara popełnia samobójstwo w ogrodzie ze służbowego karabinu Fritza.

Wynalazca bomby wodorowej: Edward Teller

Edward Teller, znany również jako „ojciec bomby wodorowej” i jeden z niewielu sposobów zrozumienia XX wieku, w tym II wojny światowej i zimnej wojny, był fizykiem teoretycznym pochodzenia węgierskiego i żydowskiego. Urodził się w 1908 roku w Budapeszcie. Następnie pracował na różnych uniwersytetach w Austro-Węgrzech, Niemczech i Stanach Zjednoczonych. W 1927 ukończył inżynierię chemiczną na uniwersytecie w Karlsruhe i fizykę na uniwersytecie w Lipsku. Po ukończeniu edukacji pracował w różnych laboratoriach, takich jak Los Alamos i Lawrence Livermore National Laboratory, i był tam znany ze swojej pracy. Po tym, jak Hitler został przywódcą Niemiec, opuścił Niemcy i przeniósł się najpierw do Danii, a następnie do Ameryki. George kontynuuje studia z zakresu mechaniki kwantowej na uniwersytetach takich jak Waszyngton i Chicago. Teller nadal wspierał uzbrojenie kosmosu i był jednym z architektów koncepcji „Gwiezdnych wojen” utożsamianej z erą Reagana. Celem Tellera w tej koncepcji było zintegrowanie rakiet, które mogłyby wysyłać promieniowanie rentgenowskie do satelitów. Edward Teller był konserwatystą i prawicowcem. Nadal wspierał uzbrojenie przestrzeni kosmicznej. Teller był nazywany „ojcem bomby wodorowej” za swoją pracę nad bombą wodorową.

Wynalazca, który przez przypadek wyprodukował leki: Albert Hoffman

Albert Hoffmann urodził się 11 stycznia 1906 roku w Baden w Szwajcarii. Hoffmann był szwajcarskim chemikiem i farmakologiem. Najbardziej znany jest z psychodelicznego leku LSD (dietyloamidu kwasu lizergowego), który zsyntetyzował w 1938 r. i przypadkowo odkrył w 1943 r. Odkrycie to miało rewolucyjny wpływ zarówno na psychiatrię, jak i kulturę popularną. Hoffman wspierał potencjalne zastosowanie LSD w psychoterapii i zmianie świadomości oraz przeprowadził szeroko zakrojone badania nad tą substancją. Jednak z biegiem czasu niewłaściwe użycie LSD doprowadziło do jego wprowadzenia na nielegalny rynek narkotykowy i jego negatywnych konsekwencji. Właściwości psychoaktywne LSD mogą u niektórych osób prowadzić do nadużywania i problemów z uzależnieniem. Odkrycie Hoffmana doprowadziło do wzrostu kultury narkotykowej i rozprzestrzeniania się LSD na nielegalnych rynkach. Przedawkowanie i niekontrolowane stosowanie może powodować reakcje psychotyczne, zaburzenia lękowe, ataki paniki i halucynacje. U niektórych mogą rozwinąć się przewlekłe problemy psychiczne.

Człowiek, który wywarł największy wpływ na świat: Thomas Midley

Thomas Midgley urodził się 18 maja 1889 roku w Pensylwanii w USA. W młodym wieku Midgley był pod wpływem swojego ojca Midgleya, który zajmował się częściami samochodowymi, oraz swojego dziadka Jamesa Emersona, który wynalazł piłę zębatą. Pochodzący z szanowanej w swoich czasach rodziny Midgley eksperymentował w dziedzinie ołowiu już podczas studiów. W ten sposób wynalazł benzynę ołowiową. Ten dochodowy i skuteczny wynalazek ostatecznie zaszkodził sobie i pracownikom. Midgley wiedział, że ołów jest szkodliwy, ale nadal go produkował. W rzeczywistości Midgley podczas produkcji nabawił się choroby płuc i udał się do Miami na leczenie, ale ekipa kontynuowała pracę na tym etapie. Kiedy media i rząd stwierdziły, że benzyna ołowiowa jest szkodliwa i zażądały wstrzymania produkcji, Midgley zwołał konferencję prasową, włożył ołów do organizmu i wdychał opary ołowiu do płuc. Po leczeniu Midgley wynalazł także freon, jeden z jego około 100 patentów. Gaz ten wykorzystywany jest w produktach takich jak chłodnie, lodówki, lodówki i dezodoranty. Obecne wykorzystanie freonu, które z biegiem czasu spowodowało problemy takie jak zubożenie warstwy ozonowej i topnienie lodowców, jest znacznie mniej szkodliwe niż to, co produkowało wówczas Midgley. Magazyn Time umieścił na swojej liście „50 najgorszych wynalazków” zarówno benzynę ołowiową, jak i freony. Midgley zachorował na polio w 1940 roku i przez 4 lata był przykuty do łóżka. W 1944 roku zmarł po tym, jak został złapany w gardło przez mechanizm rolkowy przeznaczony do wstawania i poruszania się.