Patrząc na pozytywy z wielkiej rozmowy selekcyjnej Thomasa Tuchela, przynajmniej Romelu Lukaku lepiej rozumie, jak Chelsea aspiruj do gry teraz.
Był to elastyczny i sprytny występ mistrzów Europy, którzy doskonale funkcjonowali z zagadką za 97,5 miliona funtów, obserwowaną z ławki przez całe 90 minut, i na podstawie tych dowodów można wybaczyć Lukaku, że zastanawia się, czy jego nowa zmniejszona rola jest tutaj zostawać.
W końcu nie ma powodu, by Tuchel sprowadził Belga z powrotem, gdy Chelsea zmierzy się z Liverpoolem w niedzielnym finale Pucharu Carabao. To może być dalsze upokorzenie dla Lukaku po tym wygodnym zwycięstwie przeciwko Lille.
Chelsea była znacznie bardziej skuteczna z Kaiem Havertzem, który oferował ruch, mobilność i nacięcie z przodu, a także mocno trzymają się tego remisu w ostatnich 16 meczach po tym, jak imponujący Christian Pulisic dał im prowadzenie 2:0, aby w przyszłym miesiącu wygrać z Francją. Być może Lukaku już knuje drogę powrotną do Internazionale.
Coraz większe poczucie jest takie, że czysta przerwa byłaby odpowiednia dla wszystkich stron. „Wygląd zmęczenia” tak Tuchel wyjaśnił swoją decyzję o porzuceniu podpisywania rekordów Chelsea, ale nikt tego nie kupował. Jak zawsze dowody były na boisku.
Lukaku zdobył zaledwie siedem dotknięć przeciwko Crystal Palace w swoim poprzednim występie, najmniej zarejestrowany przez jakiegokolwiek gracza Premier League w ciągu 90 minut od czasu, gdy Opta zaczęła śledzić w 2003 roku. Liczba takiej anonimowości ułatwiła Tuchelowi, który wydawał się być na dobrej drodze coś, wybierając pierwszą trójkę, która dawała jego tempo boczne, podstęp i nieprzewidywalność w ostatniej trzeciej.
Była to jednak kontrowersyjna decyzja, którą Tuchel musiał odejść. Chelsea ostatnio potknęła się, a ich wyzwanie tytułowe zakończyło się w ponurym okresie zimowym, a kontuzje zebrały swoje żniwo. Kolejny dramat nigdy nie był odległy i chociaż przed rozpoczęciem meczu był miły moment – kontuzjowane trio Ben Chilwell, Callum Hudson-Odoi i Reece James paradowali po boisku z najnowszym trofeum klubu – aplauz publiczności towarzyszył świadomość, że ten sezon nie będzie definiowany przez chwałę Klubowego Pucharu Świata.
To było ważniejsze niż Abu Zabi i wyglądało na to, że Chelsea wiedziała o tym wcześnie. Pulisic poprowadził mecz do Lille kilkoma wijącymi się seriami, a pierwsza bramka powinna była padać w ciągu czterech minut. Havertz jakimś cudem odwrócił dośrodkowanie Césara Azpilicuety z bliskiej odległości.
Czy Lukaku strzeliłby gola? Prawdopodobnie. Chodzi jednak o to, że Chelsea jest znacznie bardziej płynna, ponieważ Havertz działa jako fałszywa dziewiątka. Jego pełen wdzięku ruch zaniepokoił Svena Botmana i José Fonte, środkowych obrońców Lille, i szybko odrzucił wczesną piłkę za sobą, przesuwając się do środka, zanim po siedmiu minutach obronił znakomitą interwencję Léo Jardima.
Jedenaste w Ligue 1, Lille wkrótce pękło. Hakim Ziyech podbił piłkę z rzutu rożnego z lewej strony, a Havertz sprawił, że wyglądało to na łatwe w środku, wybijając się nieoznaczonym strzałem, posyłając odbijającą główkę poza Jardim.
Tuchel miał swoją rewindykację. Przez pewien czas, kiedy pomocnikami kontrolowali N’Golo Kanté i Mateo Kovacic, ruch był jednokierunkowy. Marcos Alonso był blisko z woleja. Pulisic biegł dalej. Havertz unosił się groźnie.
Ostrożnie jednak do konkursu przystąpiła Lille. Tuchel zirytował się, rycząc, gdy Ziyech zmarnował okazję do strzału. Chelsea popełniała zbyt wiele błędów, a Lille nabierało pewności siebie. Jonathan Bamba i Jonathan David wyglądali niebezpiecznie, a Chelsea, która przeżyła kilka potyczek w ich okolicy, odetchnęła z ulgą, gdy Antonio Rüdiger prawie pociął krzyż Renato Sanchesa obok Douarda Mendy’ego.
Lille miał nadzieję po przerwie. Azpilicueta ciężko pracował, aby powstrzymać Bambę, a Chelsea zaczęła się wycofywać. Zbyt wiele kontrataków kończyło się fiaskiem, a obawy o Tuchel wzrosły, gdy Kovacic ustąpił miejsca Rubenowi Loftusowi-Cheekowi, zanim pokuśtykał w tunelu.
Chelsea się wahała. Alonso zablokował z woleja Zeki Celik, a Havertz oddał strzał, ale gra stała się zacięta i Tuchel został zmuszony do kolejnej korekty, gdy Ziyech upadł z problemem kostki tuż przed godziną.
To jednak pozwoliło Tuchelowi odzyskać kontrolę. Zdecydował się na Saúla Ñígueza zamiast innego napastnika, a więcej ciał w środku oznaczało szansę na uwolnienie Kante, który z zadowoleniem przyjął jego nową rolę, gasząc optymizm Lille’a biegiem, który doprowadził do drugiego gola Chelsea.
The Fiver: zarejestruj się i otrzymuj nasz codzienny e-mail piłkarski.
Przypływ pojawił się znikąd. Nagle, po bezcelowym ataku Lille załamał się, Kanté przedzierał się środkiem i niósł Chelsea na boisku. Nikt nie mógł za nim nadążyć, a pod koniec serii była jakość, ważone podanie pomocnika posłało Pulisica, który zdobył gola pięknym uderzeniem.
Był to zasłużony gol dla Pulisica, a Chelsea mogła się zrelaksować. Andreas Christensen, Thiago Silva i Rüdiger byli zdeterminowani, aby chronić czyste konto, a wprowadzenie Hatema Ben Arfy nie wystarczyło Lille, chociaż przynajmniej były skrzydłowy Newcastle wszedł na boisko. Kiedy Timo Werner został wysłany przed nim, tego samego nie można było powiedzieć o Lukaku.
„Namiętny badacz kawy. Niezależny muzyczny ninja. Nieuleczalny maniak alkoholu”.