Atlas zaginionych śladów – Hasan Mert Kaya / Szejk Ismail Fakirullah, który w XVII wieku założył jedną z czołowych medres Anatolii w dystrykcie Tillo, gdzie „podwójne skrzydła” nauczały przedmiotów ścisłych i religijnych, w jednym ze swoich powiedzeń powiedział: „Wiem, że ulice nieba są lepsze niż ulice z Tillo.” Globus pokazujący szerokości i długości geograficzne wykonane przez jego głównego ucznia Ibrahima Haqi, przyjmując dillow jako punkt zerowy i odpowiadający pozycjom astrolabiów i tablic rubu (kwadrantów), pudełek z kompasami i innymi instrumentami do obserwacji nieba. Gwiazdy, zwłaszcza kula ziemska, i wszystkie instrumenty niebieskie są nadal eksponowane w tamtejszym skromnym muzeum rodzinnym. W historii nauki islamu zainteresowanie niebem i ciałami niebieskimi jest bardzo głęboko zakorzenionym badaniem, którego początki sięgają znacznie wcześniej niż w XVII wieku.
class=”medyanet-inline-adv”>
Ustalenie czasu i trasy
Podstawą zainteresowania uczonych muzułmańskich niebem i ciałami niebieskimi było zarówno ustalenie harmonogramu rytuałów, jak i wyznaczenie szlaków handlowych na lądowych i morskich szlakach handlowych. Astrolabia opracowane przez uczonych w oparciu o andaluzyjskich marynarzy muzułmańskich, muzułmańskie podróże handlowe po Oceanie Indyjskim i Morzu Arabskim wzmogły wysiłki mające na celu znalezienie kierunku w oparciu o ciała niebieskie, co zaowocowało lepszymi urządzeniami nawigacyjnymi, takimi jak astrolabia i kwadranty oparte na pozycjach gwiazd.
Wśród uczonych islamskich pierwszymi nazwiskami są Al Battani, Ibni Sina, Kabir bin Hayyan, Ferghani, Abbas bin Firnas, Abdurrahman es Sufi, Maryam el Iqliyeh, Biruni, Jerghali, Nasreddin Tusi, Badrusi, Ali Qususu i Ulugh Bey. Umysł w astronomii. Jeden z tych nazwisk, Ibn Sina, obliczył odległość między Ziemią a Księżycem z bardzo małym błędem, a modele samolotów opracowane przez Abbasa bin Firnasa były bardzo ważne.
class=”medyanet-inline-adv”>
Konstelacje
Abd al-Rahman es Sufi, urodzony w 903 roku w Ray w Iranie, był uczonym mającym na koncie znaczące badania gwiazd. Imię Sufi, znane w świecie zachodnim jako Asobi, nadano także dużemu kraterowi na Księżycu. Abd al-Rahman es Sufi wykorzystał Almagest Ptolemeusza do stworzenia wspaniałej mapy gwiazd, szczegółowo przedstawiającej gwiazdy w 48 konstelacjach, opisując ich położenie i jasność na niebie. Terminy astronomiczne ukute przez al-Sufiego zostały z biegiem czasu przyjęte i używane przez astronomów ze Wschodu i Zachodu, a 94 z nich weszły do współczesnej literatury astronomicznej.
Abd al-Rahman al-Sufi narysował zdjęcie każdej konstelacji widzianej raz na niebie, raz na niebie. Wzbogacił tę pracę, podając długość, szerokość geograficzną, rozmiar i kolor każdej gwiazdy oraz zestawiając ją według konstelacji. Bez wątpienia jego atlas konstelacji jest najsłynniejszym ze wszystkich jego dzieł. Warto zauważyć, że atlas został skopiowany 150 lat później przez włoskiego astronoma Vincenzo Corenelliego.
class=”medyanet-inline-adv”>
Skrzydła Firny
Abbas bin Firnas, urodzony w 810 roku w pięknym miasteczku na wzgórzu Ronda nad Marbellą w Andaluzji w Hiszpanii, 1023 lata przed tym, jak bracia Wright, uważani za ojców współczesnego lotnictwa, ubrali się, zastąpili skrzydła dużymi skrzydłami ptaków, obsługiwał samolot instrument, poleciał i leciał przez długi czas w powietrzu, unosił się i pomyślnie wylądował. Podobnie jak wielu muzułmańskich astronomów, jego imieniem nazwano duży krater na Księżycu. Ibn Firnas zbudował także planetarium, które pokazywało ruch planet, zwłaszcza Słońca. Oprócz gwiazd badał także rodzaje chmur i powstawanie piorunów.
Thabit bin Qurrah, Al-Battani i inni…
Historia nauki islamu jest pełna uczonych, którzy interesowali się astronomią i ujawnili niezliczone cenne informacje i odkrycia, które stanowią podstawę dzisiejszej współczesnej nauki. Sabid bin Qurrah z Harranu, który dokładnie obliczył średnicę ziemi i odległość między dwoma południkami, oraz al-Battani, który zmierzył rok słoneczny na 365 dni, 5 godzin, 46 minut i 24 sekundy, wywarli ogromny wpływ na Kraje europejskie. Astronomowie tacy jak Johannes Kepler, Tycho Brahe i Mikołaj Kopernik, prace Ibn Sina, który obliczył odległość między Księżycem a Ziemią za pomocą opracowanych przez siebie instrumentów, a także wielu innych astronomów muzułmańskich wywarli głęboki wpływ na zachodni świat nauki. Nawet dzisiaj tysiące nazw gwiazd zostało przeniesionych z języka arabskiego na języki zachodnie.
class=”medyanet-inline-adv”>
Z dala od nauki
Na przestrzeni dziejów islamski świat nauki, ze swoim intensywnym zainteresowaniem niebem i przestrzenią, podnosił prace starożytnych cywilizacji z pewnego poziomu, udoskonalał je i rozwijał. Muzułmańscy uczeni, którzy przyjęli podstawowe zasady Ptolemeusza i Euklidesa i przekształcili je w bardziej wyrafinowaną dyscyplinę. Złoto przyniósł epokę. Niestety, wraz z inwazją Mongołów na Bagdad i zniszczeniem milionów książek i środowisk naukowych, utrata Andaluzji i Sycylii w wyniku spustoszeń krzyżowców utorowała drogę zacofaniu i ignorancji świata islamu w porównaniu z Zachodem.
class=”medyanet-inline-adv”>
Zburzenie Obserwatorium w Stambule, założonego w 1575 r., prawie 5 lat po jego założeniu w 1580 r., zapoczątkowało upadek ery osmańskiej. Zacofanie islamskiego świata nauki i sztuki, tak ściśle związanego z niebiosami, gwiazdami i planetami, w ciągu piętnastu wieków historii, a zwłaszcza w ciągu ostatnich trzech stuleci, jest rzeczywiście bardzo smutne. Gdyby nasz związek z Oświeceniem nie został zerwany przez cofnięcie się i obojętność na świat kultury, od którego jesteśmy zależni, moglibyśmy o stulecia wyprzedzać Zachód w eksploracji kosmosu.
Globus od Dillo…
„Konstelacja Bliźniąt” Al Sufiego namalowana przez…
Dillo na wyżywienie Rs (do czterech)…
Al-Battani wywarł ogromny wpływ na europejskich astronomów.
Malarstwo Al Battaniego.
Z Marifetname
Niebiańskie teleskopy: obserwatoria
W islamskim świecie nauki powstały laboratoria, w których przez wieki prowadzono cenne badania naukowe. Chociaż historia nauki islamskiej podaje, że pierwsze laboratorium powstało w Damaszku w okresie Umajjadów, powszechnie przyjmuje się, że pierwszym laboratorium było Laboratorium Semmasiyeh założone w Bagdadzie za panowania kalifa Abbasydów Memuna. Obserwatorium założone na górze Kasjan w Damaszku. Patrząc na historię islamu, łatwo można stwierdzić, że powstało około pięćdziesięciu dużych i małych obserwatoriów, a zakładanie obserwatoriów stało się niemal tradycją państwową. Laboratorium Samarkandy, pod patronatem wnuka sułtana Timura, Ulugh Bega, było znane ze swojej głębi naukowej i wyszkolonych naukowców. To się zmienia, biorąc pod uwagę największe na świecie obserwatorium na świeżym powietrzu w Indiach, Jandar Mantar, obserwatoria Ray i Meraka i niewątpliwie obserwatorium w Stambule, a także tablice i studia kalendarzowe dotyczące rocznych ruchów i pozycji ciał niebieskich. Jasne jest, jak wiele poważnych badań dotyczących przestrzeni kosmicznej przeprowadzili muzułmańscy uczeni.
„Rozrabiaka. Internetowy ćpuna. Telewizyjny znawca. Fanatyk alkoholu. Praktyk piwa. Oddany myśliciel. Rozwiązuje problemy. Pisarz. Znawca kawy”.