Ertuğrul Özkök
W zeszłym miesiącu, 5 marca, podczas Tygodnia Mody w Paryżu, mojemu pokoleniu przydarzył się bardzo znajomy moment.
Światowa firma produkująca odzież damską Chanel połączyła siły w filmie dwóch znanych hollywoodzkich gwiazd.
Penelope Cruz i Brad Pitt…
Ten czarno-biały film krótkometrażowy już w pierwszym ujęciu nawiązuje do kultowego filmu z lat 60. XX wieku „Kobieta i mężczyzna”.
Błędem byłoby powiedzieć „przypomniało mi to”. Teledysk jest repliką muzyki, którą wszyscy pamiętamy i został nakręcony w tych samych restauracjach na tej samej plaży w Deauville we Francji.
Jedyna różnica polegała na tym, że w filmie zamiast jednej kobiety i jednego mężczyzny wystąpiło dwóch innych aktorów.
Jean Louis Tritingnant i Anouk Aimee zostali zastąpieni przez Brada Pitta i Penélope Cruz.
„Człowiek” po francusku
„Kobieta” obejmuje prowadzenie w Turcji
Przy okazji jeszcze raz przypomnę pytanie dotyczące tego filmu, które chodzi mi po głowie już od lat 60. XX wieku.
Może ktoś z Was będzie w stanie odpowiedzieć na to pytanie.
Film oryginalny „Mężczyzna i kobieta…”
Zatem „mężczyzna i kobieta…”
Jednak podczas demonstracji w Turcji na plakacie widniał napis: „Jedna kobieta i jeden mężczyzna”.
Zawsze myślałem.
Po francusku zawsze mówimy „panie i panowie”.
Zaproszenia są zawsze napisane „Szanowni Państwo”.
Zawsze zastanawiałem się, dlaczego reżyser filmu dodał na początku tytułu słowo „bohater”.
Zawsze się zastanawiam, czy nikt go o to nigdy nie zapytał.
Frank Sinatra w O „Strangers
Śpiewał „w noc”.
W 1966 roku na ekranach kin pojawił się film Claude’a Lelouche’a.
W tym samym roku Frances Sinatra zaśpiewała „Strangers in the Night”.
Percy Sledge opublikował książkę „Kiedy mężczyzna kocha kobietę”.
To był rok, w którym Mamas i Papas zaśpiewali „California Dreamin'”, a Simon i Garfunkel zaśpiewali „Sound of Silence”.
Jednak po stronie Anglii wiał zupełnie inny wiatr.
The Rolling Stones siali spustoszenie swoimi piosenkami, wstrząsając ustalonym londyńskim porządkiem i moralnością.
„Pomaluj to na czarno”, „19. załamanie nerwowe” lat.
The Beatles zakończyli swoje młode lata i weszli w okres „Yellow Submarine”.
Bob Dylan wydał swoją piosenkę „Like a Rolling Stone”, która na nowo przepisała zasady muzyki.
Świat to barbarzyństwo XX wieku
Grzebał swoich dyktatorów
Świat przygotowywał się na maj 1968 roku.
Ludzie ślubowali pogrzebać w historii dyktatorów XX wieku i ich faszystowski etos, który doprowadził świat do katastrofy.
Jest rok 1966, 2 lata później wybuchnie rewolucja maja 68, a 13 lat później runą ostatnie kamienne mury sowieckiej żelaznej kurtyny.
„Kobieta i mężczyzna” opowiada o nowym „związku”, który próbował przełamać schematy małżeństwa.
Oryginalna miłość, wolny związek…
Twoje plakaty moralne
Zostaw nas
Dosłownie mówił: „Mężczyzna i kobieta są kokonem, strażnicy moralności, wyjmijcie buty z tego kokonu”…
W zeszłym tygodniu Paryż został zalany sugestywnymi czarno-białymi fotografiami Chanel z lat 60.
Moje serce jest otwarte…
Radość, jaką 31 marca wywołał w niemal całym społeczeństwie, napełniła moje serce tak kolorową radością dzięki tym niesamowitym czarno-białym ramkom.
Nowa, czarująca twarz niewinności
Anne Hathaway na plakatach
W te same dni ten sam Paryż zapełnił się czarno-białymi zdjęciami Versace.
Na swoją nową twarz Versace wybrała Cilliana Murphy’ego, głównego aktora filmu Oppenheimer i Anne Hathaway, niewinną księżniczkę Hollywood.
Ale niewinność Hathaway zniknęła, zastąpiona przez wampira.
Kiedy patrzy się na twarz, można dostrzec atrakcyjną twarz niewinnej osoby.
Wyglądało, jakby ujęcie miało na celu oddanie atmosfery lat 60. XX wieku ze zmianą na niewinnej twarzy Anne Hathaway.
Mi też się to podobało.
1960 Jestem zły
Zaczęło się od filmu GÜNEŞ
Zaczęło się od „Wściekłego syna” René Clementa.
To jest film z 1960 roku.
Została opublikowana w Turcji 1 września 1961 r.
Miałem 14 lat, kiedy to zobaczyłem.
To właśnie w tym filmie po raz pierwszy spotkałem Alaina Delona.
Po raz pierwszy na tym zdjęciu zobaczyłam bose espadryle i kolorową kurtkę męską w paski i dużo się rozglądałam, żeby zobaczyć, czy uda mi się je znaleźć na American Market w Alsancak.
I odkryłem Włochy w latach 60-tych.
San Remo i małe włoskie miasteczka, które rozpoznałam na festiwalu muzycznym…
Ja też ich tam widziałem.
Czerń nowego realizmu
Film był biały
Jest to adaptacja serii powieści Patricii Highsmith Ripley.
Dla mnie to pierwszy film o nowoczesności w kinie…
To był film, który zamknął biedne uliczki ruchu neorealistycznego, takie jak „Gorzki ryż” i „Złodzieje rowerów”, i otworzył drzwi do dobrego i pięknego życia.
Nigdy nie zapomnę.
Nigdy nie zapomnę tego zdjęcia… bo tak zaczęły się dla mnie lata 60-te.
Dwa lata później przybyli Beatlesi i Rolling Stones, The Kinks, The Animals, Dave Clark Five, Hollies, The Who i inni.
İKİNCİ RİPLEY z Replay Taha
Jest utalentowaną postacią
Ripley został nakręcony po raz drugi w 1999 roku.
Tym razem nazywa się „Utalentowany pan Ripley”…”
Matt Damon zastępuje Alaina Delona; Jude Law zastępuje Maurice’a Ronette’a…
Po 39 latach film pokochało także nowe pokolenie.
Tym razem na fotelu reżysera zasiadał Anthony Minghella.
To wciąż dobry film, ale recenzje były bardzo zróżnicowane.
Jude Law był bardzo atrakcyjną i nowoczesną postacią.
Teraz Ciemność Ripleya
Znamy twoją twarz
Teraz zupełnie inny reżyser, urodzony w Armenii Steven Zailian, przepisał i wyreżyserował tę samą historię dla Netflix.
Akcja pierwszego z dwóch pierwszych filmów rozgrywa się w powojennej wolności, gdzie nazizm został zniszczony.
Drugi obraz to czas, kiedy walą się mury i wieją neoliberalne wiatry.
Teraz stał się filmem o mrocznym stuleciu, w którym populistyczni przywódcy zamienili nasz świat w pole bitwy, a wolności zostały zmiażdżone.
Nigdy nie zapomnisz pierwszego Ripleya
Nigdy nie będziesz pamiętać tego Ripleya
Ripley's Tale był pierwszym serialem telewizyjnym nakręconym w całości w czerni i bieli.
Narysowano mroczną postać Ripleya.
Jeśli miniesz pierwszą Ripley, nigdy jej nie zapomnisz.
Ostatni Ripley to postać, o której zapominasz w chwili, gdy ją mijasz.
Pierwsza powtórka była symbolem ekscytującego, pełnego nadziei nowego początku.
Ostatni Ripley to Joker upadku, zagłady i mroku.
Była bardziej nieznana postać Dickiego Greenleafa.
A film kręcony jest w atmosferze przypominającej epokę Antonioniego we włoskim kinie.
Dominowały linie Eclipse i La Note.
To są Włochy lat 60., jakie znamy
Fiat 500 nie jest krajem dzieci
Zniknęły wyszukane sceny z pierwszych dwóch filmów, zastąpione drobnymi szczegółami włoskich miast, ulic i wnętrz domów.
Ripley wrócił do Włoch w latach 60.
Obrazy i sceny Caravaggia wstawione jak ostry nóż w ostatniej części wyjaśniały, że nasza nowa powtórka jest w rzeczywistości bardzo stara.
Stary jak ciemny obraz Caravaggia…
Ale w latach 60-tych miejsca, w których Fiat 500, Vespa, Addiano Celentano, Rita Pavones powróciły do wielkiej nadziei i radości życia, teraz ukazują się przed nami jako beznadziejne i powoli rozpadające się ulice z filmu Blade Runner.
Czuliśmy, że tęsknimy za latami 60., ale przeżyliśmy też głęboki smutek, gdy zdaliśmy sobie sprawę, że nie możemy wrócić i że piękne emocje są już dla nas odległą przeszłością.
Ukryta ręka w pierwszy dzień Eid
Chciał nas otruć na czas festiwalu
Wszystkie prorządowe kanały telewizyjne weszły w pierwszy dzień Id tak, jakby otrzymały rozkazy z jednego źródła.
Jakby tajna ręka otrzymała polecenie wyniesienia „wydarzeń w Gazie” ponad radość 31 marca, poruszają one ten sam temat:
„To nasze najbardziej bolesne wakacje w historii…”
Dzięki Bogu, nasz Prezydent pojechał na wakacje do zatoki Ogluq i zdaliśmy sobie sprawę, że wakacje to wakacje, a nasze wakacje, które zamieniły się w powszechną żałobę, nie sprawiły nam zbyt wiele radości.
1960 Yasi Mina „The Sky One
Zaczęło się od utworu „Stanza”.
Tak więc pierwszego wieczoru Eid skończyłem oglądać Ripley na Netfliksie i zacząłem myśleć.
Mina śpiewała tę niesamowitą piosenkę w każdym odcinku serialu.
„Niebo to pokój…”
Lato 1960 roku rozpoczęło się tą piosenką we Włoszech i Izmirze.
Napisana przez Ginę Bawli i zaśpiewana przez Minę piosenka ta weszła nawet na sale weselne w Izmirze.
Ta muzyka pojawia się w każdej ważnej scenie serialu Ripley’s Netflixa…
Gina Bawley powiedziała w wywiadzie, że napisała piosenkę po nocy spędzonej z prostytutką.
Dlaczego właściwie?
Tęsknimy za latem 1960 roku
Zawsze tak myślałem, kiedy to widziałem i słyszałem.
Dlaczego tęsknimy za latami 60.…
Czy jest to prosta, zwyczajna tęsknota…
Nie, tym razem wcale tak nie było.
Tęskniliśmy za latami 60-tymi…
Bo wolność, oddychanie, możemy żyć jak chcemy, nie wykluczani, nie poniżani, „nie jesteśmy barbarzyńcami w naszym kraju”…
Krótko mówiąc, bardzo brakuje nam bycia sobą.
Może te małe rzeczy, które zaczynają się każdej nocy i kończą tej nocy…
Nam też ich brakowało…
Odatv.com
„Guru podróży. Webaholik. Miłośnik Twittera. Hipsterski znawca bekonu. Wielokrotnie nagradzany odkrywca”.