Walki władzy i opozycji w cieniu kryzysu gospodarczego

W ostatnim artykule powiedziałem:

„… Administracja partii AK nie jest pewna, czy sytuacja gospodarcza ulegnie poprawie. Dlatego ich jedyną nadzieją jest CHP, która jest zamknięta, nie ma jasnej ścieżki i nie może zwiększyć ani utrzymać znalezionej bazy wyborców. (Omówię tę kwestię w późniejszym artykule.)

Tydzień później İmamoğlu wyszedł i powiedział: „Fakt, że obywatele nie postrzegają CHP jako opcji, sprawi, że zaczniemy myśleć inaczej, konieczna jest nowa wizja”.

Następnie porozmawiajmy o tym, co wydarzyło się wewnątrz CHP. Warto jednak najpierw przyjrzeć się szerszemu obrazowi politycznemu.

Oceny dokonane w Ankarze na ten temat można podsumować w następujący sposób:

1- Na dzień dzisiejszy jedynym sposobem na utrzymanie przez rząd władzy normalnymi środkami jest przywrócenie gospodarki; 2- Wymaga to stabilnego środowiska w kraju; 3- To stabilne środowisko można osiągnąć poprzez wyeliminowanie niektórych przypadków obrażających sumienie publiczne, zwłaszcza orzeczeń sądowych, oraz poprzez zmniejszenie wewnętrznych i zewnętrznych napięć politycznych. 4- Elementy koalicji ludowej nie zgadzają się z tymi krokami w zakresie „normalizacji/zmiękczania”; 5-Z tego powodu ukryte, symboliczne napięcie między koalicją trwa pełną parą; 6- To napięcie wzrasta jeszcze bardziej, gdy pojawiają się kwestie takie jak „powrót do systemu parlamentarnego” i „przedterminowe wybory”; 7- Elementy koalicji zdecydowanie nie chcą, aby Erdogan przeprowadził przedterminowe wybory, dokonał zmian w konstytucji i powrócił do systemu parlamentarnego; 8- Chęć zorganizowania tego dryfu w partii AK, która przeszła od procesu inicjatywnego do dzisiejszego jastrzębiego nastawienia, blokuje Erdoğanowi wszelkie drogi; 9- Sytuacja ta niemal pokrywa się z losami kraju i sojuszu;

Wracając do CHP…

Teraz już wiadomo, że w sondażach widać utratę głosów AK. W partii w dużej mierze odpowiedzialny jest za to Mehmet Şimşek i realizowana przez niego polityka, ale nikt nie może/nie może kwestionować tego, co wydarzyło się przed Şimşkiem i dlaczego gospodarka wyglądała tak, a nie inaczej. W takim przypadku nie można przedstawić prawdziwego rozwiązania w obliczu rzeczywistego problemu.

W sondażu przeprowadzonym przez partię AK Erdogan ma 9 proc. Mansura Yavasa; Ekrem İmamoğlu miał 6% straty. Nie wiem, czy ta ankieta została wysłana do Erdogana, czy nie.

W marcowych wyborach Ekrem Imamoglu zdobył w Stambule 51 proc. głosów. Teraz ma „pojednanie miejskie” z ruchem politycznym pod patronatem DEM. Tym samym kandydatka DEM Meral Danış Beştaş, która 14 maja uzyskała 8 proc. głosów, 31 marca miała 2 proc. głosów. Innymi słowy, 6 procent głosów trafiło na İmamoğlu. Ta wola, która zdobyła te głosy, nadal istnieje. Teraz opcją realizacji tego jest przesłanie tych głosów własnym kandydatom w wyborach prezydenckich. Jeśli przeliczyć, głos İmamoğlu nagle spadnie do 45 procent. Matematyka jest nieprawdziwa, biorąc pod uwagę 60 procent głosów Mansura Yawasa w Ankarze.

Na tym etapie najważniejszym pytaniem dla CHP jest to, czy kandydat zostanie wyłoniony przy udziale członków, czy na podstawie ankiet i ostatnich wyników wyborów.

Pomimo prób rozwiązania tej kwestii na Konferencji Legislacyjnej, żaden z kandydatów nie wycofał się. W ciągu jednego dnia można zebrać dziesięć razy po 100 tysięcy podpisów pod kandydaturami.

Jak widać, posiadanie dwóch kandydatów z absolutnymi szansami na wygraną to duży problem.

Obraz jest jasny… Według dzisiejszego obrazu, w nadchodzących wyborach prezydenckich będzie rywalizować co najmniej 4 poważnych kandydatów, jeśli Erdogan pokona konstytucyjny problem decyzją o przeprowadzeniu przedterminowych wyborów. Kurdyjska polityka przedstawi silnego kandydata, z którym może uzyskać taki sam udział głosów jak dotychczas. W przeciwnym razie w tym systemie politycznym nie będzie partii i nastąpi jej rozwiązanie.

Choć CHP nie ogłosiła oficjalnie swojego kandydata, zwyciężyło dwóch z jej kandydatów.

A w tym konkursie na 4 kandydatów pierwszej tury nie wygra nikt, jeśli w jakiś sposób nie przełamie kontrowersji w CHP i nie wystawi wspólnego kandydata. W takim obrazie, jeśli Erdogan przetrwa drugą turę, wybory wygra opozycja. Sytuacja ta już teraz skłania partię rządzącą do podjęcia wysiłków w celu ukształtowania koalicji opozycyjnej.

Od złamania nogi Özela po włączenie sprawy İmamoğlu do porządku obrad; Ważne jest, aby przyjrzeć się wszystkim kwestiom, które pojawiły się w ostatnich dniach w związku z nagłym odwołaniem przez kierownictwo CHP Kılıçdaroğlu do Mansura Yavasa, który nie uczestniczył uważnie w tych dyskusjach…