Jesteśmy zmęczeni, samotni i źli

Serial został wyemitowany mniej więcej w czasie, gdy usłyszano kroki AKB, a my rozmawialiśmy z jednym z aktorów, Enjinem Alkanem, o transformacji seriali telewizyjnych w ciągu ostatnich 20 lat. Opisując Numer siódmy jako „świat, który nie projektuje zła ani nie staje się zły sam w sobie”, Alkan mówi: „Dzisiaj jesteśmy bardziej oddaleni od tego świata niż dwadzieścia lat temu”.
Według Alcon system nie pozwala na produkcję różnych ilości, które mogą być opłacalne.

Kiedy oceniam obecnie najpopularniejsze tureckie seriale telewizyjne dla młodzieży, pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, jest liczba siedem. Czy kręcąc wówczas serial, myślałeś, że postąpiłeś odważnie?
Chyba nikt z nas, łącznie ze scenarzystką Oya Yuse, nie mógł przewidzieć kultowej wartości liczby siedem, która żyje do dziś i obejmowała kolejne pokolenia. Próbowaliśmy przeanalizować tę interesującą komunikację masową w trakcie i po procesie. Wiedzieliśmy, że Number Seven podjął duże ryzyko jako oryginalny komiks, nie opierając się na konwencjonalnych formułach oceny; Bez stereotypów przemocy, zemsty, związków mafijnych, arogancji, melodramatów bogatych i biednych, z dala od „obiektu pożądania”, który przenosi materiał do tabloidów, przy mniejszej mocy produkcyjnej, wychodzą na jaw nazwiska „gwiazd” aktorów. itp. w swojej historii wymagało odwagi, aby nie zdecydować się na tę gęstą funkcję zapamiętywania. W końcu wszystko to osiągnął młody aktor, którego nikt nie znał.

Numer siódmy faktycznie kończy się na odcinku 75, a następnie, w związku z dużym zainteresowaniem, powstaje kolejny sezon. Şaşıfelek Çokmazı, Yedi Tepe İstanbul… Seria TRT odcisnęła piętno na epoce. Czy tego typu produkty nie są teraz popularne?
Przewidywanie oglądalności telewizji jest kwestią specjalistycznej wiedzy i nawet w tym przypadku można popełnić duże błędy. Dlatego mogę nie być wystarczająco dobry, aby podzielić się obiektywną opinią na temat tego, co warto mieć. Z bardziej praktycznego punktu widzenia uważam, że widzowie telewizyjni mają pewne ograniczenia. Nawet kierując się powszechnymi stereotypami dotyczącymi oglądalności, uważam, że niektóre seriale telewizyjne, których jestem częścią, zostają anulowane po 3–4 odcinkach ze względu na nieobliczalny problem z ograniczeniem popytu. Okres, o którym wspomniałeś, był bardzo nowatorską i ambitną operacją zapoczątkowaną przez Yucela Yenera w TRT, w którym za dramaty odpowiadał Tamris Gridlioglu. Obdarowali telewidzów wieloma wysokiej jakości, oryginalnymi dziełami. Dziś producenci mają naprawdę szerokie możliwości, aby coś zmienić, na przykład kanały cyfrowe… Ponieważ jednak komercyjny wymiar biznesu, który obejmuje sprzedaż zagraniczną, wzrósł tak ogromnie, wszystkie trendy są zablokowane w profilu głównego nurtu odbiorców publicznych . . Komputer nie pozwala na produkcję w różnych ilościach, które mogą być opłacalne. W rzeczywistości próbuje stworzyć swój własny sposób myślenia, aby wyeliminować ryzyko, że „to, czego chce publiczność”, nie wyjdzie.

Obecnie równie dużą popularnością od pewnego czasu cieszą się produkcje, w których rywalizują ze sobą frakcje dysydenckie i świeckie oraz opowiadające kulisy tych frakcji. Jak obserwujesz tę zmianę w serialach?
Polaryzacja, uprzedzony język i marginalizacja to ważne obszary, którymi należy się bliżej zająć w kontekście geograficznym, w którym inżynierowie społeczni i polityczni systematycznie wdrażali je przez lata. Wielu mafijnym serialom telewizyjnym udało się zamienić to w zysk, aktywując nasze zakończenia nerwowe za pomocą języka „nienawiści”. Jednak ostatnio popularne produkty należy oceniać osobno. Ponieważ historie opowiadane w serialach telewizyjnych rozwijają się poprzez fikcyjne postacie i konflikty między tymi postaciami. W miarę jak te wyimaginowane tożsamości porzucają swoje niezależne linie i stają się metaforycznymi nośnikami podziałów społecznych, klas, tożsamości ideologicznych i rasowych, granice opowiadania historii rozszerzają się w stronę „dramatycznego dokumentu”. Konflikty pomiędzy przeciwstawnymi grupami społecznymi mogą utrudniać życie codzienne. Niezależnie od tego, czy celem jest określenie teraźniejszości, czy poszukiwanie harmonii społecznej, każdy wybór, który zwiększa zainteresowanie celami oceny, może przygotować cię na przewodnictwo uczucia. Niestety w warunkach naszego kraju sekularyzm, konserwatyzm, feminizm, patriarchat, marginalizacja, dyskryminacja, uprzedzenia i przekonania są bardzo ważnymi kwestiami. Uważam, że ze względu na praktyki stosowane w naszej firmie wymagana jest wrażliwość sytuacyjna. Jak dramaty z epoki, które w prymitywny sposób rzeźbią historię. Chcę, żeby scenariusze były pisane tak długo, jak to konieczne, z intensywną analizą przez konsultantów…

Serial był kręcony przez krótki czas w Uskudar Kandilli. Okres tuż przed AKP, okres, kiedy słychać było głośno kroki… Jak ta drastyczna zmiana odbiła się na codziennym życiu, sztuce i życiu społecznym?
Co prawda zaczynaliśmy w Kandili, ale od razu udaliśmy się na przeciwne wybrzeże do Arnaudkoi i tam skończyliśmy. Numer 7 skupia się na subtelnych związkach różnych tożsamości ukształtowanych w naszej podświadomości społecznej, takich jak wieśniak-miejski, mężczyzna-kobieta, tradycyjna-nowoczesna, szkoła-obywatel. Zgodnie z historią nasi bohaterowie postrzegali swoje różnice jako atuty, a nie zagrożenie. Zainspirowały także i przekonały publiczność do marzenia, które było trudne do zrealizowania. AKP mogła na początku mieć podobne sny. Pamiętam demokratyzację, inicjatywy, konsensus społeczny, konstytucję obywatelską, przywrócenie godności ludu Anatolii, integrację z Europą z ich początków. . W Numerze Siódmym nie ma żadnych „złych” postaci. W przeciwieństwie do ówczesnych seriali telewizyjnych, nasza fikcja nie jest karmiona węzłami tworzonymi przez samozwańczych „złoczyńców”. Nie wszystkie nasze postacie są dobre lub złe, jedynie wybory, których dokonują i ich ludzkie słabości. Nie mieli zamiaru się zemścić i pogodzili się, że zamieszkają razem w domu, do którego nie będą mogli się zwrócić. Jak powiedziałem, jest to świat, który nie projektuje zła ani nie staje się zły sam w sobie. Jesteśmy dziś dalej od tego świata niż dwadzieścia lat temu.

Co od tamtych czasów zmieniło się w relacjach sztuki i polityki? Jak zmieniający się klimat wpłynął na Ciebie od czasu wyborów lokalnych?
Sezen Aksu ma piosenkę; – Czy to nas spotkało? Słysząc to, piosenka kończy się „Niestety”. Sytuacja jest jasna; Jesteśmy zmęczeni, samotni i źli. Dawno minęły taniec nowoczesny, sztuki performatywne i formy alternatywne. Dźwięki polifonii zostają zagłuszone, a my stajemy się monolityczną szarością. Firmy są puste. Naukowcy i intelektualiści zajmujący się sztuką ustąpili miejsca reporterom kochającym sztukę, którzy nawet dla nich mają niewiele kanałów do wyrażania swoich poglądów. Wielcy pracodawcy wpędzili sukces artystyczny w inne równania. Władze gminy starają się zarabiać na wynajmie hal. Edukacja artystyczna spadła. Tysiące bezrobotnych młodych artystów to kandydaci… Najbardziej kwalifikujący się artyści w kraju spędzają życie w ustawionych przyczepach kempingowych. Nie można go napisać, zbadać, przeczytać ani wyprodukować; Ponieważ my, którzy produkujemy, jesteśmy bardzo biedni. Wiesz, że jesteśmy biedni zgodnie z planem i planem, i staniemy się biedni, więc nasze głosy zostaną uciszony. W tej sytuacji najbardziej bolesna jest chęć rządu, opozycji, szukanie zysku bez dyskryminacji, sprowadzanie artysty do narzędzia propagandy politycznej, aby uzyskać choćby najmniejsze wsparcie…

Jestem zadowolony z wyniku 31 marca. Postrzegałem to jako ważny krok w kierunku natychmiastowego ustanowienia podziału władzy. Choć nie wierzę w partie polityczne, wiem, jak ważna jest inspiracja odbijana na ulicach. Historia jest procesem, którego nie da się zmierzyć życiem ludzkim; Ufam zdrowemu rozsądkowi ludzi, którzy żyją na tej ziemi od tysięcy lat.