Uważano, że anatolijski konserwatyzm, słynący ze swojej wrażliwości i umiejętności padania ofiarą, nawet gdy jest potężny, odnosi się do Ebrara, osmańskiego sułtana Abdülhamida II. Gdy Turcja przygotowywała się do najważniejszego zwycięstwa sportowego w swojej historii, człowiek, który zawsze mówił o lokalności i nacjonalizmie, chciał, aby Ebrar został wyrzucony z drużyny narodowej, ponieważ nie pasowało to do ich własnego światopoglądu. Turcja przegrała z Serbią. Ostatecznie kraj wygrał, a nie to, czego chciał.
Prawdziwy problem w świecie regresji umysłu nie ogranicza się do osobowości czy tożsamości seksualnej Efraima. Rzecz w tym, że ci, którzy oczekiwali, że kobiety będą zamknięte w swoich domach, nie mogli tolerować przedstawiania kobiet „osmańskich wnuków” w filmach krótkometrażowych. Kobieta powinna być matką swoich dzieci i żoną męża. Rolą kobiety było wspieranie mężczyzny i ułatwianie mu życia. Musi ubierać się „przyzwoicie”, przez większość czasu milczeć i siedzieć z ugiętymi kolanami. Jak dziewczyny z gołymi włosami, szortami i luzem mogą reprezentować Turcję? Obraz, który przychodzi Ci na myśl, gdy mówisz „Turczynka”, to siatkarka? To jest ich główny problem. Ebrar był dla nich „łatwym celem”. Fakt, że niektóre gazety nie wspominają o mistrzostwach, świadczy o tym przestarzałym poglądzie.
***
Mówi się, że ataki na siatkarki są w społeczeństwie rzadsze. Na przykład komentator sportowy Gundekin Onai, „Myślę, że opinie pewnej i bigoteryjnej grupy są w tym kraju traktowane zbyt poważnie. „Myślę, że co najmniej 97–98% Turcji jest szczęśliwe i dumne z sukcesów naszych siatkarek”. Wyraził swoją opinię. Chociaż nie jest to duży błąd, nie jest idealny. Może być marginalizowana na scenie społecznej, ale w ostatnich latach myślenie sekciarskie stało się bardziej powszechne niż kiedykolwiek. Częścią tego jest wpływ mediów społecznościowych. Uzasadnione reakcje części świeckiej nie tylko obnażają reakcyjną mentalność, ale także ją uwidoczniają. Nie należy jednak trywializować i bagatelizować wsparcia, jakie struktury reakcyjne otrzymują od rządu, ich rosnącej obecności na szczeblu państwowym i interwencji w sferze publicznej.
„Liderzy opinii”, którzy prowadzą reakcyjne dyskursy, pracują w Dyrekcji ds. Wyznań, pracują jako nauczyciele na uniwersytetach, spotykają się z dziećmi w szkołach, pojawiają się na wydarzeniach ministerialnych i gmin, a nawet wchodzą do parlamentu. Trendy ideologiczne w rządzie w Turcji. Reakcjoniści mają obecnie więcej władzy, przywilejów i zdecydowanie więcej niż ich odpowiednicy w społeczeństwie, dzięki niezliczonym kanałom, jakie otworzyła dla nich AKP. Z dnia na dzień zmieniają edukację, kulturę, sport i wszystkie dziedziny życia. Dlatego „Nie ma odpowiednika w społeczeństwie”. Opieranie się na „progresywnym upływie czasu”, aby nie nakładać bariery politycznej, oznacza niedocenianie ryzyka. Nie zapominajmy, że po wyścigu w Turcji w sezonie 2020 Formuły 1 na podium zamiast szampana pojawił się napój gazowany. W 2021 r. szampan wymagał „specjalnego pozwolenia”, aby wystrzelić. To symboliczne, ale ważne szczegóły.
***
Hitler chciał, aby Igrzyska Olimpijskie w Niemczech w 1936 r. były okazją do wykazania „wyższości rasy aryjskiej”. Czarnoskórzy amerykańscy sportowcy Jesse Owens i Cornelius Cooper Johnson, którzy byli dyskryminowani we własnym kraju, pokazali Hitlerowi, jak absurdalny i bezpodstawny był ten pomysł, zdobywając złote medale. Zwycięstwo czarnych sportowców zmusiło Hitlera do opuszczenia boiska, co było ideologiczną porażką nazizmu.
Oczywiście naszym problemem nie jest nazizm ani rasizm. Jednak obecna sytuacja w Turcji pokazuje, że sukcesy siatkarek to nie tylko sukces sportowy. Przełamując stereotypy ograniczające kobiety i odzwierciedlając świeckie wartości współczesnego świata zarówno w swojej retoryce, jak i wyglądzie, reprezentacja kobiet wniosła do kraju znacznie więcej niż tylko Mistrzostwa Europy. Nie ma wątpliwości, że reakcyjna postawa, która przez lata próbowała zdominować społeczeństwo, otrzymała ideologiczny cios ze strony kobiecych kubków. Bo cały ten hałas nie poszedł na marne…
„Fantatyk hardkorowej popkultury. Amatorski entuzjasta internetu. Czytelnik. Irytująco skromny miłośnik kawy”.